“Ölüler Konuşamaz,” Dilara Keskin’in kaleminden çıkan, duygu yüklü bir gençlik romanı olarak okuyucuyu hem hüzünlü hem de merak uyandıran bir yolculuğa çıkarıyor. Ephesus Yayınları tarafından basılan bu eser, dostluk, kayıp, sırlar ve geçmişi sorgulama temalarını işlerken, iki farklı zaman diliminde geçen olay örgüsüyle dikkat çekiyor. Hikâye, bir arkadaş grubunun merkezinde dönüyor: Gökçe, Yankı, Hakan, Burcu ve Erdem. Ancak bu beşlinin hikayesi, Gökçe’nin trajik ölümüyle başlar ve yıllar sonra yeniden alevlenen bir gizemle derinleşir.
Roman, 2005 yılında Gökçe’nin henüz hayattayken arkadaş grubuyla geçirdiği günlerle açılıyor. Gökçe, hayallerine ulaşmış, mutluluğu yeni tatmış bir lise öğrencisidir. Azimli, derslerinde başarılı ve hayat dolu bir karakter olarak tasvir edilir; arkadaşları arasında ise güçlü bağlarıyla öne çıkar. Özellikle Alper adında, gruba sonradan dahil olan bir dostuyla kurduğu samimi ilişki, Gökçe’nin hayatındaki en güzel renklerden biridir. Ancak tam da bu umut dolu günlerin ortasında, Gökçe faili meçhul bir cinayete kurban gider. Ölümü, arkadaş grubunu paramparça eder; her biri bu kaybın acısını farklı şekillerde taşır. Hakan’ın soğukluğu, Burcu’nun sessizliği, Erdem’in kaçışı ve Yankı’nın bitmeyen yas süreci, gruptaki çatlakları derinleştirir.
Hikâye, 11 yıl sonrasına, 2016’ya sıçradığında ise bambaşka bir boyut kazanır. Artık yetişkin olan Yankı, Gökçe’nin cinayetiyle tıpatıp aynı şekilde işlenen yeni bir cinayetle karşılaşır. Bu olay, onu geçmişin tozlu dosyalarını yeniden açmaya iter. Yankı, Gökçe’nin katilini bulmak için kararlılıkla kolları sıvarken, diğer arkadaşlarını da bu arayışa dahil eder. Ancak bu süreç, sadece katili değil, grubun yıllardır sakladığı sırları da gün yüzüne çıkarır. Roman, iki zaman dilimi arasında gidip gelir: 2005’te Gökçe’nin son günlerini ve arkadaşlarıyla ilişkilerini anlatırken, 2016’da Yankı’nın araştırmalarını ve bu sırların açığa vurduğu duygusal fırtınaları işler.
Gökçe’nin ölümü, yalnızca bir başlangıçtır; asıl hikâye, arkadaşlarının bu kayıpla nasıl şekillendiğidir. Yankı, geçmişin izlerini taşıyan, yarım kalmış bir hayatın ağırlığıyla yaşayan bir kadındır. Hakan, manipülatif ve bencil tavırlarıyla grubun en sevimsiz yüzü haline gelir; onun nişanlısı Yankı’yı bile kendi oyunlarına alet eder. Burcu ve Erdem ise kendi içlerine kapanarak geçmişi unutmaya çalışır, ama bu çaba onları daha da zincirler. Alper ise Gökçe’nin anısını en saf haliyle koruyan tek kişi olarak hikayeye duygusal bir derinlik katar. Yankı’nın araştırmaları ilerledikçe, herkesin sakladığı bir şey olduğu ortaya çıkar: Hakan’ın karanlık yönleri, Burcu’nun sustukları, Erdem’in gizli korkuları ve Yankı’nın kendi suçluluk duygusu.
Dilara Keskin, “Ölüler Konuşamaz”da polisiye unsurları dramla harmanlayarak okuyucuyu ters köşelerle dolu bir labirente sokuyor. Katilin kim olduğu sorusu, romanın sonlarına kadar bir muamma olarak kalırken, asıl odak noktası karakterlerin iç dünyaları ve ilişkileri oluyor. Gökçe’nin ölümü, bir cinayetten çok, arkadaş grubunun gençlik hayallerinin ve masumiyetinin kaybını simgeliyor. Yankı’nın Hakan’la nişanlıyken attığı cesur adım, okuyucuda hem bir rahatlama hem de gurur uyandırıyor; bu an, onun zincirlerini kırma çabasının en güçlü göstergesi.
Romanın atmosferi, hem 2005’in nostaljik lise günleriyle hem de 2016’nın kasvetli sorgulamalarıyla zenginleşiyor. Keskin’in akıcı dili, duygusal sahnelerde gözyaşlarını davet ederken, gerilim anlarında nefesleri tutturuyor. “Ölüler Konuşamaz,” katilin ortaya çıkışından ziyade, geride kalanların nasıl yaşadığını ve birbirlerinden sakladıkları gerçeklerle nasıl yüzleştiklerini anlatıyor. Finalde, tüm sırlar masaya serildiğinde, okuyucu hem şaşkınlık hem de hüzünle baş başa kalıyor. Gökçe’nin sesi konuşamasa da, onun yokluğu arkadaşlarının hayatlarını sonsuza dek konuşmaya zorluyor.
Bu eser, Dilara Keskin’in gençlik hikayelerindeki ustalığını bir kez daha kanıtlıyor. “Ölüler Konuşamaz,” sadece bir cinayet romanı değil; dostluğun, kaybın ve iyileşmenin kırılgan dengesini sorgulayan, yüreğe dokunan bir anlatı. Okuyucuyu, “Gerçekten kimin suçlu olduğu önemli mi, yoksa asıl mesele geride kalanların bu suçla nasıl yaşadığı mı?” sorusuyla baş başa bırakıyor.