“Bu Defa Prenses Kendini Kurtarıyor” (The Princess Saves Herself in This One), Amanda Lovelace’ın kaleme aldığı, modern şiir formatında yazılmış etkileyici ve duygu yüklü bir eser. 2016 yılında yayımlanan ve Pegasus Yayınları tarafından Türkçeye çevrilen bu kitap, geleneksel masallardaki prenses klişesini tersine çevirerek, bir kadının kendi gücünü keşfetme ve kendini kurtarma yolculuğunu anlatıyor. Şiirsel bir otobiyografi olarak da okunabilecek bu eser, Lovelace’ın kişisel deneyimlerinden yola çıkarak kadınların yaşadığı acıları, direnişi ve iyileşme sürecini işliyor. Dört bölüme ayrılan kitap – “Prenses,” “Kız,” “Kraliçe” ve “Sen” – bir dönüşüm hikâyesini adım adım örüyor ve okuyucuyu hem hüzünlü hem de ilham verici bir içsel yolculuğa davet ediyor.
Romanın ilk bölümü “Prenses,” yazarın çocukluk ve gençlik yıllarına odaklanıyor. Burada, masallardaki gibi kurtarılmayı bekleyen bir prenses yerine, zor bir çocuklukla mücadele eden bir kız çocuğuyla tanışıyoruz. Lovelace, annesinin kanserle savaşını ve kaybını, aile içi çatışmaları ve yalnızlık hissini çarpıcı bir şekilde aktarıyor. Bu bölümde, masumiyetin ve hayallerin yerini yavaş yavaş gerçekliğin sert yüzüne bırakışı, kısa ama keskin dizelerle okuyucuya hissettiriliyor. Prensesin masalsı dünyası, terk edilme, ihmal ve duygusal yaralarla gölgeleniyor; ancak bu kırılganlık, ilerleyen bölümlerde gücün temellerini atıyor.
İkinci bölüm “Kız,” genç yetişkinlik dönemine geçişi temsil ediyor. Burada Lovelace, aşkın hem en güzel hem de en yıkıcı halleriyle yüzleşiyor. Toksik bir ilişki, duygusal manipülasyon ve kendine zarar verme gibi zorlu temalar, bu bölümde yoğun bir şekilde işleniyor. Yazar, sevgi arayışında kaybolan bir genç kadının, kendi değerini sorguladığı anları samimi bir dille paylaşıyor. Bu süreçte, “kız”ın zayıflığı değil, hayatta kalma azmi öne çıkıyor; her düşüşte yeniden ayağa kalkma çabası, okuyucuda derin bir yankı uyandırıyor. Şiirler, bazen tek bir cümleyle bile kocaman bir hikâyeyi anlatmayı başarıyor.
Üçüncü bölüm “Kraliçe,” dönüşümün ve öz kabulün zirvesini oluşturuyor. Lovelace, burada acılarından sıyrılıp kendi gücünü bulan bir kadını resmediyor. Kraliçe, artık başkalarının onu kurtarmasını beklemiyor; kendi yaralarını sarıyor, kendini seviyor ve hayatına yön veriyor. Bu bölüm, yazarın annesinin ölümüyle başa çıkma sürecini ve bu kaybın onu nasıl şekillendirdiğini de içeriyor. Aynı zamanda, kadın dayanışması ve iyileşmenin gücü, dizelerde sıkça vurgulanıyor. Kraliçe, yalnızca kendi tahtını değil, çevresindeki diğer kadınları da yüceltmeyi öğreniyor; bu, kitabın feminist tonunu güçlendiriyor.
Son bölüm “Sen,” okuyucuya bir ayna tutuyor. Lovelace, burada doğrudan okuyucuya seslenerek, herkesin kendi hikâyesinde bir prenses, bir kız ve bir kraliçe olabileceğini hatırlatıyor. Bu bölüm, bir teşvik ve davet niteliğinde; kendi acılarınızı kucaklamanızı, onlarla barışmanızı ve kendi gücünüzü bulmanızı öğütlüyor. Şiirler, kişisel bir anlatıdan evrensel bir mesaja dönüşerek, her okuyucunun kendini bu satırlarda bulmasını sağlıyor. “Sen,” hem bir kapanış hem de yeni bir başlangıç sunuyor; okuyucuyu, kendi hayatını yeniden yazmaya cesaretlendiren bir manifesto gibi.
“Bu Defa Prenses Kendini Kurtarıyor,” klasik bir şiir kitabından çok, duygusal bir anlatı olarak öne çıkıyor. Lovelace’ın minimalist ama vurucu üslubu, her dizede yoğun bir anlam katmanı yaratıyor. Kitap, tecavüz, aile içi şiddet, yeme bozuklukları, kayıp ve kendine zarar verme gibi tetikleyici konuları işliyor; bu nedenle hassas okuyucular için bir uyarı taşıyor. Ancak bu karanlık temalar, umut ve direnç ışığıyla dengeleniyor. Yazar, masallardaki kurtarıcı prens figürünü tamamen reddederek, prensesin kendi kahramanı olabileceğini kanıtlıyor.
Roman, Amanda Lovelace’ın kendi hayatından izler taşısa da, evrensel bir anlatıya dönüşerek her yaştan ve her kesimden kadına hitap ediyor. Kadınların toplumdaki dayatmalara karşı duruşunu, kendi bedenlerini ve ruhlarını sahiplenmesini kutluyor. “Bu Defa Prenses Kendini Kurtarıyor,” kısa ama etkili yapısıyla, okuyucuyu gözyaşlarına boğarken bir yandan da yüreklendiriyor. Lovelace, bu eserle, prenseslerin kulelerden değil, kendi içlerindeki zincirlerden kurtulabileceğini gösteriyor; ve bu kurtuluş, bir başkasının eliyle değil, kendi elleriyle gerçekleşiyor. Kitap, son dizesiyle bile bir iz bırakıyor: “Bu defa, prenses kendini kurtardı, çünkü başka çaresi yoktu.”